నవ్వకు... అలా విలాసంగా నవ్వకు
నీ నోట రాలిన ముత్యాలనూ
నేలజారిన పారిజాతపుష్పాలనూ
ఏరుకొనే ఓపిక ఎంతమాత్రంలేదు
నీకోసం వేచిచూచి వేసారిపోయాను.
నీ అడుగు జాడలవెంట
నడచి నడచి అలసిపోయాను
నీ కొనగంటి చూపుకై
తపించి తప్తించిపోయాను
మనసు మౌనంగా కారుస్తున్న కన్నీరు
గట్లను తాకుతున్న కాల్వయై ప్రవహిస్తోంది
ఏటి ఈ ఒడ్డున ఒంటరినై
నీ నిరీక్షణలో కాలాన్ని లెక్కిస్తూ
క్షణాలను కాల్చేస్తున్న నన్ను
ఆ గట్టునున్న లోకం
వింతగా చూస్తూ విస్తుపోతోంది
వెక్కిరిస్తూ వెనక్కి తిరిగి వెళ్ళిపోతోంది
కాలాన్నే కాదు
నీవు నా శరీరాన్నీ కరిగిస్తున్నావు
ఇంకెంత నేడో... రేపో...
వర్తమానం గతమయ్యేలోగా
ఈ కాయం కనుమరుగయ్యేలోగా
కాలి బూడిదయ్యేలోగా
కనీసం ఓ కౌగిలింత ఐనా దక్కనిస్తావా
సమిధను... నేనో సమిధను
ప్రణయ మహాయజ్ఞంలో
నీ విరహాగ్నిలో
కాలి బూడిదవుతోన్న ఓ సమిధను