మనలో చాలామంది ఎదుటి మనిషిని సంతప్తి పరిచే మాటలనే మాట్లాడుతూ వుంటారు. దాంతో ఎదుటి వ్యక్తులు తప్తి పడొచ్చేమో కాని మన మనసు మాత్రం మనం మింగేసిన మాటల బరువుతో రోజురోజుకి కుంగిపోతుంటుంది. అలా కుంగి పోయి, పోయి కొన్ని రోజులకి అలవాటుపడి పోతుంది ఆ బాధకి. ఎంతగా అలవాటు పడుతుంది అంటే అయిన దానికి కాని దానికి కూడా ముడుచుకు పోతుంటుంది. చివరికి అది కాస్త కోపంగా మారి, ఎప్పుడు, ఎందుకు కోపం వస్తుందో కూడా మనకే తెలియని పరిస్థితి వస్తుంది. మనకే తెలియకుండా మనలో జరిగే సంఘర్షణ... ఇదంతా.

ఈ మధ్య కాలంలో ఎప్పుడయినా ''ఎందుకో నాకీ మధ్య కోపం చాలా వస్తోంది'' అనిపించిందా..? లేదా ''చిన్న విషయానికే విపరీతమయిన బాధగా వుంది'' అనిపించినా... ఒక్కసారి మీతో మీరు మాట్లాడండి. ఎప్పుడెప్పుడు, ఎవరెవరితో, ఏమేం చెప్పాలను కుని కూడా చెప్పకుండా ఆగిపోయారో గుర్తు చేసుకోండి. అలా చెప్పలేక పోవటం మీకు నచ్చిందా? లేదా చెబితే బావుండేది అనిపిస్తోందా? చెబితే బావుండేది అనిపిస్తే మాత్రం మీ మనసులోని మాటని స్పష్టంగా చెప్పటం అలవాటు చేసుకోండి.
మొదటసారి ఇబ్బందిగా అనిపిస్తుంది, ఇన్ని రోజులు లేనిది ఇప్పుడు మాట్లాడాలంటే అంత సులువెం కాదు, అలా అని కష్టమేం కాదు. ఒక్కసారి ఎదుటి వాళ్ళు ఏం అనుకుంటారో అన్న విషయాన్ని ఆలోచించకుండా మీ భావాలని స్పష్టంగా చెప్పి చూడండి... గాలిలో తేలినట్టు వుంటుంది. మనసు సంతోషంతో నిండి పోతుంది. అలా అని ఎదుటి వ్యక్తిని బాధించే విధంగా మాట్లాడమని కాదు. కానీ మన మనసు నోరు మూయించేస్తూ, ఎదుటి వారికి తల వంచాల్సిన పని లేదు. వ్యక్తిత్వాన్ని కుదవ పెడితేనే బంధాలు నిలబడతాయి అన్న భావం నుంచి స్వేచ్ఛ పొంది చూడండి.. అనుబంధాలు ఇంకా బలపడతాయి.
ఎందుకంటే బంధాలలో చిన్న, చిన్న సర్దుబాటులు అవసరమయినా అది ఒక్క వేపే ఉండకూడదు. దాని వలన అప్పటికి సమస్యల నుంచి తప్పించుకున్నా, ఆ అసంతప్తి మనసులో సునామీలని సష్టిస్తుంది. ఆ సునామీలో అనుబంధాలు కొట్టుకుపోయినా ఆశ్చర్యం లేదు. అలా జరగకూడదు అంటే మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాలి. నచ్చినవి ఎంత స్పష్టంగా చెబుతామో, నచ్చనివి కూడా అంతే స్పష్టంగా చెప్పాలి. అర్ధం చేసుకోలేరు అనుకుంటాం కాని ఎదుటి వాళ్ళు చక్కగా అర్ధం చేసుకుంటారు. అందుకే మాట్లాడితే పోయేదేమీ లేదు బాధ తప్ప.