'థూ దీనె... జీవితం, దీనెబ్బ జీవితం...' ఆధునిక కాలంలో మనిషి ఎక్కువ తిట్టుకుంటున్నది ప్రభుత్వాల్నో, రాజకీయ నాయకుల్నో కాదు. తనతో తనకు సమన్వయం కుదరని జీవితాన్నే ఎక్కువగా తిట్టుకొంటున్నాడు. గ్రౌండులేని పాఠశాల కిటికీ చువ్వల మధ్య చిక్కుకొన్న బాలుడు నుంచి రెంట్‌, ఇంటరెస్ట్‌, ఈ.ఎం.ఐల భారంతో చెమటోడుస్తున్న వేతనజీవిదాకా అందరికీ జీవితంతో అంతర్యుద్ధం జరుగుతూనే వుంది. మరి ఈ కల్లోల కాలంలో శాంతి చర్చల బాధ్యతలెవరివి? ఖచ్చితంగా రచయితవే. 'బతుకు' బురదలో ఇరుక్కు పోతూ 'జీవించడా'న్ని అందుకోలేకపోతున్న తరుణాలే అందరివి. ఇటువంటి జీవితాలతో పొసగక 'అసలు జీవితమంటే ఏమిటి? వాస్తవానికి అదేలా ఉండాలి? మనకు దానికి మధ్యన ఎందుకంత రాపిడి?' అంటూ తనతో తాను జరిపిన మనో సంభాషణల్ని లేఖల రూపంలో 'డియర్‌ జిందగీ' కవిత్వంగా రచించారు మెర్సీ మార్గరెట్‌.
               ఆధునిక తెలుగుసాహిత్యంలో తనదైన శైలి ఏర్పరు చుకుంటూ ప్రయాణిస్తున్న యువ రచయితల్లో మెర్సీ మార్గరెట్‌ ఒకరు. 'మాటలమడుగు'తో రచనారంభం చేసి 'కాలం వాలిపోతున్న వైపు' వంటి కవితా సంపుటా లతో పాఠకాదరణ పొందారు. ఫలితంగా 2017లో 'కేంద్ర యువపురస్కార సాహిత్యం' అందుకొన్నారు. ఒకవైపు రచనలు చేస్తూనే మరోవైపు ఏ కవితా గోష్టులు, కవి సంగమాలు రచయితగా ఎదగాడానికి దోహద పడుతు న్నాయో అలాంటి వాతావరణం తనవంతుగా వర్తమాన రచయితలకు అందిచే ప్రయత్నాలు చేస్తుంది. 'దర్శన' ద్వారా రచయితలతో ముఖాముఖిలు, 'క్రియేటివ్‌ థియేటర్‌' అజరు మంకెనపల్లితో కలిసి రవీంద్రభారతి వేదికగా నాటకాలకు ప్రోత్సాహంగా నిలవడం వంటి కార్యకమాలు సైతం నిర్వహిస్తుంది.
'డియర్‌ జిందగీ' 43 లేఖలతో కూడుకొన్న కవిత్వం. తెలుగులో అన్ని కాలాల్లోను లేఖాసాహిత్యం వచ్చింది. అందివచ్చిన ఆధారాలను బట్టి చూస్తే 'సృహుల్లేఖ' మొదలుకొని చలం 'ప్రేమలేఖలు', గోపీచంద్‌ 'పోస్టు చేయని ఉత్తరాలు' వయా కుప్పిలి పద్మ 'అమృత వర్షిణి', 'ఎల్లో రిబ్బన్స్‌' నిన్నమొన్నటి కడలి సత్యనారాయణ 'లెటర్స్‌ టూ లవర్‌' వరకు తెలుగులో లేఖాసాహిత్య పరంపర కొనసాగుతూ వచ్చింది.
జీవితంలో అన్ని వేళలా ఒకేవిధమైన భావస్థితిని కలిగి ఏ మనిషి ఉండలేడు. సుఖ- దుఃఖ డోలనాలు సహజమైనవి. సంతోషంలో కలిగితే 'నిబిడాశ్చర్యంతో నింగికి... బాధలో ఎదురైతే 'నెత్తురు కక్కుతూ నేలకు... జారిపోయే పరిస్థితులు ఉంటాయి. అటువంటి నిరాశల్లో కురుకుపోయినప్పుడు జీవితం పట్ల ధైర్యం సన్నగిల్లి నప్పుడు ఏవో ఫిలాసఫీలు అందించే సహకారం కంటే తనకు తాను చేసుకొనే ఆత్మ ప్రోత్సాహం (Self-motivation) చాలా దృఢమైనది. ఇదే విషయాన్ని మెర్సీ లేచి ముఖం కడుక్కో రెండు కదిలించే వాక్యాలని తిను. శక్తి తెచ్చుకో... నా చేతిని వెలుగుతో కాల్చుకొచ్చా ఇప్పుడది కాగడా మనకి. ఇక మనం తడబడొద్దు అంటూ తిరిగి జీవితంతో భుజం కలపమంటున్నారు.
మత సంప్రదాయాల రీత్యా చూసుకొన్న, డార్విన్‌ సిద్ధాంత రీత్యా చూసుకొన్న ప్రస్తుతం ఉన్న మానవుడి జీవితం మును పటికంటే ఉన్నతమై నదే. ఎవో కొన్ని అలజడులను భూతద్దం లో పెట్టుకొని చూస్తూ జీవితాన్ని ఆస్వాదించే సోయిని కోల్పోపోతున్నాం. మనసు పెడితే జీవితంలో కన్నీరుని కూడా ప్రేమించవచ్చు. ఇదే భావనతో మెర్సీ ''ఎవరన్నారు ఎడవద్దని? ఏడువు గుండె బరువు దిగిపోయేదాకా ఏడువు. కావాలా? భుజంపై తలవాల్చుకొని ఏడ్చేరు. కళ్ళ తలుపులు తేటపడు తారు. శ్వాసమీద ఘనీభవించిన బరువు మెల్లిగా కరిగిపోతుంది. ఆకాశం కింద ఏదైనా పవిత్రమైనదుందా? అంటే అది కన్నీరే జిందగీ'' అంటూ అశ్రుధారలో కూడా ఆనందం వెతికే స్థాయిప్రేమను జీవితమంపై వ్యక్తపరిచారు.
మనిషి ఎక్కువగా నలిగిపోయేది కష్టాల తోనో నష్టాలతోనో కాదు. తనలో తనకు రేగే భావ గాఢతల వాళ్ళ ఏ భావాన్ని ఎంతవరకు, ఎక్కడివరకు తీసుకో వాలన్న స్పష్టత కొరవడింది. వాటివల్లే అసలు సమస్య ఎక్కువవుతుంది. ఆ గందరగోళం గురించి మెర్సీ.. ''ముఖాన్ని గుండెల్లో నాటుకొంటారు కొందరు. మెదుడులో నాటుకొంటారు కొందరు. ఎదురైనా జ్ఞాపకాన్ని నేను హృదయంలో లోలోతుల రక్తపు జల ఊరే దగ్గర దాచుకొంటాను నేను. జిందగీ దాచుకోవడం ఒక కళ''గా పేర్కొంటున్నారు.
ప్రతి కాగితంలో కవిత్వాన్ని సంగీతం లా ఆస్వాదిద్దాం.., కాలం దయలేనిది కసా యిది గుండె మీద పచ్చబొట్టు నిర్దయగా పొడిచి గుర్తుచేసుకోకుండా బతికేయమం టుంది... ఓ పాత జ్ఞాపకం నా గది ముందు గిటార్‌తో నిలిచి ఉంటుంది... రా జిందగీ తలుపులు మూయబడే లోపు చాలా పనులు చక్కబెట్టుకోవాలి... కాగి తాల నడుమ కొన్ని కన్నీళ్లను ఒంపి దాచి పెడుదాం... కన్నీళ్లు మనిషి చుట్టూ సజీవంగా తొణికిస లాడే ఉమ్మనీళ్ళు మొదలైన పద చిత్రాల వంటి వాక్యాలు కవితా ప్రేమికులను ఆక ట్టుకొంటాయి. ఇవే కాక మనుషులు మాట్లాడు కోలేని పరిస్థితులు, గాయాల్ని, జ్ఞాపకాల్ని దాచుకో వాలనే మమత, ప్రకృతి అందించే ఉత్తేజం, మానవ సంబంధాల్లో కలుగు తున్న డిజిటల్‌ కాలుష్యం, నిద్రరాని రాత్రిళ్ళు మనతో మనం జరిపే మోనోలాగ్స్‌... మొదలైన వాటి గురించి మెటా ఫర్లతో కూడుకొన్న గట్టి గింజల్లాంటి కవితాలేఖలు ఉన్నాయి.
'నిజానికి ఎవరి జీవితంతో వారైనా సరే సంభాషిం చుకోవాలంటే జీవన గణితం తెలిసుండాలి' అంటూ కుప్పిలి పద్మ గారి ముందుమాట విలువైనది. మెర్సీ నిరాశలో ఉన్న ప్పుడు తోడు నిలిచిన మిత్రుడు హరి కృష్ణ బండారుకి న్యాయమైన అంకితమే ఇచ్చిందని చెప్పాలి.
ప్రతి పాఠకుడికి తనదైన పుస్తకం ఉంటుంది. ప్రతి పుస్తకానికి తనదైన పాఠకుడు ఉంటారు. ఈ పుస్తకం అన్ని వర్గ సహృదయ పాఠకులను ఆకట్టుకోగలదు. అలాగే ఈ 'డియర్‌ జిందగీ' కవిత్వానికి సాఫ్ట్‌ టార్గెట్‌ పాఠకులు కొందరు ఉన్నారు. తొందర గా ఇంటికి వెళ్ళాల్సి వుండి ట్రాఫిక్‌లో ఇరుక్కున్న మహిళా ఉద్యోగి, సంపా దిస్తున్నా పెళ్ళి చేసుకోవడంలో అభద్ర తాభావం ఎదుర్కొంటున్న టేకీ, మంచి సంబంధాల కోసం కొడుకు జీతాన్ని 'రౌండ్‌ ఫిగర్‌' చేసి చెప్పే తల్లి, పిల్లలకి ఉన్నత జీవితమి వ్వడానికి జీతం చాలక జాబ్‌తో పాటు పార్ట్‌ టైం జాబ్‌లో కూడా నలుగుతున్న తండ్రి, సొంత నివాసం నుంచి వనవాసం ఎదుర్కొంటున్న వృద్ధులు... ఇలా మెట్రోపాలిటన్‌ సిటీలో అసహనపు గడియలు అను భవిస్తున్న వారంద రికీ మోనోలాగ్‌లా ఉంటుంది. ఒంటరి తనాన్ని ఏకాం తంగా మార్చుకొని జీవితాన్ని ఆస్వాదించమని గురి చూసి చెప్పే కవిత్వం ఇది.
గొప్ప కవిత్వానికి నిర్వచానాలు 'కలాన్ని కత్తిలా... పెన్నుని గన్నులా...' ఇలా ఏవైనా ప్రమాణాలు ఉండొచ్చుగానీ మంచి కవిత్వమంటే మనిషి అసహ నంతో ఉన ప్పుడు ఒక ఊరట, పరిస్థితులు భారంగా ఉన్నప్పుడు ఒక బాసట, మనోసంఘర్షణ రేగినప్పుడు ఒక స్వాంతన, కాలాన్ని వెచ్చించినందుకు న్యాయం చేసే పదచిత్రాలు... వాటినే ప్రమాణంగా చెప్పుకోవచ్చు. వాస్తవానికి నేటి మెట్రో పాఠకులు అలాంటి సాహిత్యమే కోరుకుంటున్నారు. అటువంటి సాహిత్యం చదివే తమ 'యాంత్రిక', 'శూన్య' గాయాల నుంచి కోలుకుంటు న్నారు. మనస్తా పాల్లో ఆత్మహత్య ఆలోచనలు ఎక్కువ చేస్తున్న నేటి తరానికి జీవితం విలువని, వినియోగాన్ని సెంటర్‌ చేస్తూ రాసే ఇటువంటి కవిత్వం ఎంతైనా అవసరం.
వాస్తవానికి ఏదో కొత్త పుస్తకం వచ్చిందన్న వేడిలో కాకుండా కొంతకాలం పాఠక సమాజంలో మాగినాక తర్వాత ఆ పుస్తకం విలువని లెక్కగట్టాలి. ఏ రచనకైనా పాఠకులే అంతిమ నిర్ణీతలు. ఆ కాల పరీక్షలో నెగ్గి పాఠకులతో పాస్‌ మార్కులు వేయించుకోగల రచనల కోవలో ఈ 'డియర్‌ జిందగీ' నిలుస్తుందనడంలో ఎటు వంటి సందేహంలేదు. చివరగా ఈ 'డియర్‌ జిందగీ' కవిత్వం గురించి ఏకవాక్య తీర్మానంగా పేర్కొంటే 'నువ్వు ఎవరితోనైనా గలాట పెట్టుకో నీతో నీకొద్దు, ఎవరినీ ప్రేమించకుండానైనా ఉండు కానీ నీతో నువ్వు ప్రేమలో పడు'. ఇదే ఈ పుస్తకానికి ట్యాగ్‌ లైన్‌.
- బి. మదన మోహన్‌ రెడ్డి, 998989 4308.